Bij Lukas 14:27
Paasviering op de basisschool van mijn zoon. Samen met nog een moeder en een leerkracht verzorg ik de muzikale ondersteuning. Er zit een lied bij dat nogal blijft hangen. Pasen is al lang en breed achter de rug, maar als ik de afwas sta te doen neurie ik het nog. Dan val ik ineens stil. Wát zongen de kinderen daar nou eigenlijk? ‘Dat u het kruis voor ons droeg …’ Ja, dat was het. Mijn hersenen werken op volle toeren. Klassieke verzoeningsleer, Jezus stierf aan het kruis omwille van ons, zijn bloed reinigt ons van onze zonden – het vraagt wel heel veel uitleg en herdefiniëring om daar iets mee te kunnen. Voorlopig ervaar ik vooral een kloof tussen wat er gezongen werd en hoe ik het zelf beleef.
Hij droeg niet het kruis voor óns – nee, hij droeg het voor ons uít. Om ons te laten zien dat er een weg is, dwars door de dood, dwars door het lijden heen. Dat de weg is: sterven opdat je tot leven komt.
Hij droeg niet het kruis om het voor ons ‘in orde’ te maken – nee, hij wees ons de route. Niet erlangs, niet erover, maar er dwars doorheen.
Hij droeg niet het kruis opdat er iets tussen God en ons zou veranderen – nee, hij droeg het kruis opdat wíj zouden veranderen.
Hij droeg niet het kruis omdat onze zonde te groot is om zelf te dragen – nee, hij droeg het kruis om ons aan te moedigen ons eigen kruis op ons te nemen en het zelf te dragen. Ter bemoediging.
Hij droeg niet het kruis voor ons – nee, hij droeg zijn kruis opdat wij óns kruis dragen. Niemand anders kan dat voor jou doen. Je moet er zelf doorheen. Jezus liet zien: er ís een weg doorheen. Het lijkt als je ervoor staat misschien alsof je sterft en in zekere zin is dat ook zo, maar door dat sterven heen betreed je een nieuw leven.
‘Wie niet zijn kruis draagt en mij op mijn weg volgt, kan niet mijn leerling zijn.’ Hoe duidelijk wil je het hebben? Ik gun iedereen de rust van de gedachte dat iemand ooit, ergens, lang geleden, geboet heeft voor jouw persoonlijke zonden. Maar ik ervaar deze constructie niet als heilzaam, als mij heler makend. Wat mij heel maakt is júíst tegen mijn donkere kanten aanlopen en ze onder ogen zien. Ze aanvaarden als mijn zwakke punten. Omdat ze me helpen te erkennen dat ik net zo menselijk ben als ieder ander. Dáár word ik een heler mens van. Alles mag er zijn. Dát geeft rust. En hoe meer donkere kanten van mezelf ik ben tegengekomen en heb aanvaard, hoe milder ik kan zijn tegenover anderen.
Hij droeg niet het kruis om Gods gedachten over ons te veranderen – nee, hij droeg het kruis opdat wij onze gedachten over onszelf zouden veranderen.