Bij Lukas 2:7
Ik zal het u maar eerlijk bekennen: ik heb best moeite met Jezus. Met wat hij betekent, met welke plek hij zou moeten hebben in mijn geloofsleven. Over de plek van God ben ik onbekommerd. Maar Jezus? Ik weet het niet.
Nu ben ik in de loop van mijn leven ook behoorlijk het zicht kwijtgeraakt op wie ik diep van binnen ervaar dat hij is. Hij is vooral geworden wie ik van anderen moet vinden dat hij is. Als ik aan Jezus denk, hoor ik de stem van een studiegenote, die ontsteld reageerde toen ik opbiechtte dat ik niet zo goed wist wat ik met het verzoenend bloed aan moest. ‘Maar dat is de kern van wat je toekomstige gemeenteleden geloven!’ Die ene zin uit dat ene boek komt boven – dat Christus het centrum van je geloof zou moeten zijn, omdat je anders geen christen bent. En al die min of meer terloopse opmerkingen in preken, die ervan uitgaan dat iedereen zus en zo naar Jezus kijkt. Alsof dat een uitgemaakte zaak is en ik tekortschiet omdat ik het niet zo goed weet.
Eén enkele zin in het kerstverhaal troost me en helpt me op weg. ‘Zij baarde haar eerstgeboren zoon en wikkelde hem in doeken en legde hem in een kribbe.’ Zij wikkelde hem in doeken! Hier gaat het natuurlijk over de jonge moeder Maria, die het kind bij gebrek aan rompertjes (oké: naar gewoonte van die tijd) in doeken inpakte, hem inbakerde. Maar het beeld is veelzeggend. De pasgeborene wordt omhuld. Verhuld. En dat is precies wat er speelt. Want Jezus is in de loop der tijd zó goed ingepakt, dat ik niet meer weet met wie ik van doen heb. Hij is ingepakt in de woorden en meningen en beelden van anderen. Maar daarin wordt hij voor mij meer en meer onzichtbaar.
Jezus is voor mij een letterlijk ingewikkelde kwestie geworden. Hij is verstopt achter alle beelden die van buitenaf op hem zijn geplakt. Mijn uitdaging: Jezus ont-wikkelen. Laag voor laag de beelden en woorden van anderen van hem afpellen. Ik zoek hem ‘naakt en onverhuld’, zoals Meester Eckhart dat zegt. Inderdaad: ik zoek het kerstkind, de pasgeborene.