Bij Lukas 9:24
Ooit iets meegemaakt dat een deuk in je ego sloeg? Vast wel, het leven gaat meestal niet zonder slag of stoot voorbij. Niet leuk – het doet zeer. Maar elke deuk is een kans.
Je ego. Die laag om je ziel. Bomvol meningen, oordelen, plannen, verwachtingen. Beelden van anderen en van jezelf. Beelden van God. Hoe langer je het hebt, dat ego, hoe groter het groeit. Hoe meer je het koestert en je je door zijn stem laat leiden – hoe meer verhard het raakt. Het wordt warempel een pantser. Een ondoordringbare laag om je ziel heen. Zo dik en hard, dat niemand, ook jijzelf niet, een blik kan werpen op wat daarbinnen leeft. Zelfs God bijt zijn tanden erop stuk. Hij krijgt geen grip op je. Heeft geen houvast.
Maar dan: werkloosheid, een mislukt huwelijk, ziekte. Je leven ligt in puin. Je verliest je toekomstplannen, je idealen, je bestaanszekerheid. En dat terwijl je je leven zo keurig op orde had en je schaapjes op het droge. Dat was tenminste mijn ervaring toen het leven ruim tien jaar geleden een stok tussen mijn spaken stak en me onderuit deed gaan. Ik verloor (tijdelijk) mijn gezondheid en moest toegeven dat ik niet kon waarmaken wat ik van mezelf verwachtte.
Ik ervoer het alsof ik mijn leven verloor. Maar dat was niet zo. Wat verloren raakte, waren beelden die ik van mezelf had. De verwachtingen, de plannen voor mijn toekomst, het ideale plaatje van mijn bestaan. Maar mijn leven verloor ik niet. Het was eerder zo dat ik het juist won. Want mijn ego, dat pantser om mijn ziel, was flink gebutst. En door die butsen ontstonden scheuren, barsten. En door die barsten kon het licht van God mijn ziel eindelijk binnenkomen. En dat licht bescheen en verwarmde me.
Het hoeft niet altijd heftig te gaan. De kleinste deuk maakt al een haarscheurtje. En ook daardoorheen vindt God zijn weg.
Een ongebroken bestaan, daar heeft God geen vat op. Hij scheert langs je heen. Maar een barst in je ego – dat is goed nieuws. Want nu kan zijn Licht je ziel bereiken.