Bij Psalm 65:2
Psalm 65. We zongen hem laatst weer eens. ‘De stilte zingt u toe, o Here.’ Heel letterlijk staat er: Aan U de stilte, een lofprijs.
Aan Ú de stilte. Niet aan iets of iemand anders, aan Gód komt de stilte toe. Het is alsof de psalmist zegt: ‘God, ik maak me stil en die stilte is mijn geschenk aan U. Ruimte voor U in mij, in deze wereld.’
In onze wereld, in ons leven, staan we heel veel lawaai toe. Onze oren zijn voortdurend gevuld. En er is niet alleen uiterlijk lawaai, ook in mijzelf gaat het er lawaaierig aan toe. Bij het schrijven van een stukje als dit bijvoorbeeld. Er is een stem die zegt: Het moet iets toevoegen voor mensen die elke week naar de kerk gaan! Er is een stem die zegt: Het moet begrijpelijk en aansprekend zijn voor mensen die nooit in de kerk komen! Een strenge stem: Het moet wel binnen de perken van de bijbelse boodschap blijven! Een milde: Maak ruimte voor die dingen die in de kerk niet vaak gezegd worden, maar die toch gezegd willen worden. Hele discussies spelen zich af in mij, zonder dat ik nog maar een woord op papier heb.
Als het in mij zo druk is, laat het zich raden hoeveel ruimte er overblijft voor God. Bar weinig. En dat is jammer – voor God, maar ook voor mezelf. Die innerlijke stilte is niet alleen een cadeau van mij aan God, maar ook van God aan mij. Want als het stil is in mij, voel ik me veel méér Marga dan anders.
Door je stil te maken, geef je jezelf uit handen. Je maakt ruimte voor God om jou binnen te komen en door jou heen God te zijn in deze wereld. Via de stilte doet God intrede in jouw leven, en maakt zo jouw handen Zijn handen, jouw woorden Zijn woorden. En hoewel ik dan dus minder ‘mezelf’ zou zijn, want God, tja, neemt me als het ware over, val ik op die momenten meer samen met wie ik ten diepste ben dan anders. Ik voel dat als God als het ware door mij heen spreekt en handelt, ik meer ben wie ik geroepen ben te zijn dan anders, als ik zelf de touwtjes in handen heb. Of denk te hebben.
De stilte is een geschenk aan God, maar net zo goed aan mezelf.