Bij 2 Kor. 13:13
Aanstaande zondag is het zondag Trinitatis. De zondag van de Drie-eenheid. Een dogma uit een van de eerste eeuwen: God is Vader, Zoon en heilige Geest. Drie personen, één God – een hele mond vol en een heel hoofd vol. Hoe krijg je dat bij elkaar gedacht? Ik heb er nogal moeite mee.
De middeleeuwse mysticus Meester Eckhart noemt de Drie-eenheid het naar ons toegewende gezicht van God. Lees die zin gerust nog een keer. Zo wil God zich aan ons laten zien – als Drie-eenheid. Of, misschien beter: dat is wat wij mensen van God kúnnen zien, wat binnen ons vermogen ligt. Maar zoals je een mens niet volledig kent als je alleen zijn of haar gezicht kunt zien, zo kun je niet zien wie of wat God ten diepste is als je bij het gezicht blijft hangen. Dat heet: je blindstaren op de buitenkant.
Maar hoe dring je dieper door richting het wezen van God als je alleen het aangezicht kunt zien? Door zo goed mogelijk te kijken. Stel je maar voor: één persoon alleen. De Vader. Daar staat hij, ik zou bijna schrijven: moederziel alleen. Nou ja, hij redt het best in zijn eentje, maar er gebeurt maar weinig. Hij staat daar en staart naar een punt in de verte.
We zetten de Zoon erbij. Nu zijn er twee. En ja, nu gebeurt er wat. Ze zijn op elkaar gericht. Er is verbinding, liefde. Er stroomt van alles tussen die twee. Ze stappen op elkaar af en een omhelzing volgt. Maar het blijft tussen hen beiden; het is een een-tweetje waar we naar kijken.
Nu brengen we, terwijl die twee in innige omhelzing staan, de heilige Geest in de buurt. Een derde. Nu wordt het spannend. Wat gaat er gebeuren? De Geest loopt voorzichtig om die twee heen, die twee die nog steeds op elkaar gericht zijn. Aftastend. Zoekend. En dan uitdagend. Hij tikt op een schouder, port in een zij. Lacht en brengt die andere twee aan het lachen. De twee maken zich aan een kant los uit hun omhelzing en nemen de Geest in hun omhelzing op. De sfeer blijft licht en luchtig. Er wordt gegrinnikt, geplaagd en gelachen. Er gebeurt van alles. Er is beweging. Dans!
Maar wat heeft dat met mij te maken? Ik sta er nog steeds alleen maar als buitenstaander naar te kijken. Weet je wat, ik loop ernaartoe. Eens kijken wat er gebeurt. Als ik dichterbij kom, word ik direct opgemerkt. Eentje kijkt mij aan en als de anderen dat zien, volgen ze zijn blik en kijken mij ook aan. Een lach op hun gezicht, een uitnodigende blik. De omhelzing wordt geopend en ik mag erbij. Ik word uitgenodigd om mij te voegen in die omhelzing, in die beweging, in die dans. Durf ik?
Geloof gaat niet om het onderschrijven van bepaalde denkbeelden, het aannemen van ideeën die in de zoveelste eeuw bedacht zijn. Het gaat er niet om of je de juiste club gekozen hebt om bij te horen. Het gaat erom dat je je laat verleiden door God. Dat je je in beweging laat brengen. Geloof stelt jou een vraag: wil je en durf je méé te bewegen met God? Herken je de dans van de Drie-eenheid, die stroom van de eeuwigheid, die dans waartoe iedereen is uitgenodigd? En neem je die uitnodiging aan? Dans je mee?