Bij Handelingen 1:11
Vandaag is het Hemelvaart. Jezus spreekt een paar laatste woorden tot zijn leerlingen, en dan wordt hij omhoog geheven en opgenomen in een wolk, zodat de leerlingen hem niet meer zien. Terwijl ze nog naar de hemel staren, staan er opeens twee mannen in witte gewaden bij hen. ‘Galileeërs, wat staan jullie naar de hemel te kijken?’
Pff, Hemelvaart! Wat moeten wij, nuchtere en mondige 21ste-eeuwers, met zo’n ongelooflijk verhaal? Is het de bedoeling dat we aannemen dat dit echt gebeurd is? Nee toch, hoop ik! Je voelt: dit verhaal kan bij mij op enige weerstand rekenen. En dan moest ik er ook nog eens een overweging over houden. Gelukkig wees iemand me op het schilderij La Ascensión van Juan de Flandes. Drie mensen prominent op de voorgrond. Zij kijken naar boven en ik kijk automatisch met hen mee. En wat zie ik daar? Ik zie de voeten van Jezus daar bungelen. Inderdaad. Hij wordt ter plekke opgenomen in een wolk, hij is bijna uit zicht verdwenen. De schilder heeft het moment suprème gevangen!
Toen ik dit voor de eerste keer zag, moest ik grinniken. Zo letterlijk als Juan de Flandes de hemelvaart heeft weergegeven! Alsof hij een persfotograaf is, die zijn kans waarneemt om de voorpagina te halen. Maar toen kwam de tekst van het hemelvaartverhaal in mij op. Die twee mannen in witte gewaden: ‘Galileeërs, wat staan jullie naar de hemel te kijken?’ Ja, wat staan deze mensen eigenlijk naar de hemel te staren? Wat sta ík eigenlijk naar de hemel te staren? Kijk eens vlak ónder de bungelende voeten van Jezus! Daar op de rots! In het zand, in het stof zijn zijn voetafdrukken zichtbaar. Kijk! Dáár gaat het om! Zijn voetafdrukken die te vinden zijn op aarde. Zijn sporen die te vinden zijn in mijn leven. Neem maar even de tijd om dat tot je te laten doordringen.
Grote sprong, nu. Niet alleen Jezus laat zijn sporen na in mijn leven, ook andere mensen doen dat. Of we het nou doorhebben of niet, wij kunnen veel voor elkaar betekenen en op die manier sporen achterlaten in het leven van anderen. Daarvoor hoef je echt geen grote uitvindingen te doen of records te vestigen of een meter boeken te schrijven. In het heel gewone, dagelijkse bestaan kan het zomaar gebeuren. Een klein voorbeeld. Een paar jaar terug overleed een vriend. Het was onverwacht en ik was totaal overrompeld en in de war. Maar er moest wel gewoon gegeten worden, dus ik ging naar de supermarkt. Daar raakte ik helemaal de weg kwijt. Ik kon niet meer vinden wat ik nodig had. Ten einde raad vroeg ik hulp aan een vakkenvuller. De jongen stond op, liep met me mee en wees aan wat ik zocht. De manier waarop hij dat deed … Rustig, hulpvaardig en vriendelijk. Zonder ook maar een wenkbrauw op te trekken, zonder enig oordeel. Het was werkelijk balsem voor mijn ziel dat er iemand was die mij op die manier hielp. Zo kléin als het was – het kan me nog steeds ontroeren.
Als je het bij jezelf nagaat, kan ik me niet anders dan voorstellen dat jij ook dit soort momenten in je leven hebt gekend. Momenten van troost, bemoediging, inspiratie. Een woord dat op het juiste moment kwam, een hand op een schouder, een knipoog. Misschien is vandaag een mooie dag om daar je gedachten eens over te laten gaan. Hoezeer andere mensen hun voetafdruk achterlaten in jouw leven. Natuurlijk, mensen van dichtbij – ouders en grootouders, partners, broers of zussen, kinderen, kleinkinderen. Maar ook mensen die misschien wat minder voor de hand liggen – die buurvrouw die altijd vriendelijk groet, de doktersassistente of de apotheker, een collega die op het juiste moment even vroeg hoe het ging en daarna echt naar je luisterde. Neem vandaag eens de tijd om daarover na te denken: hoeveel je eigenlijk ontvangt van zoveel verschillende mensen. Om niet! En misschien kun je voor één of meerdere mensen van die brede kring om je heen het opschrijven – een klein woord van dank voor de voetafdruk die zij achterlaten in je leven. En misschien, als diegene nog leeft, kun je dat briefje of kaartje opsturen naar die persoon. Of het vertellen. ‘Dank je wel voor het spoor dat je achterlaat in mijn leven. Een spoor van licht en liefde. Een voetafdruk van vriendelijkheid en mildheid. Een druppel van die rijke bron van levend water.’