Bij Romeinen 8:26
Ik schreef al vaker over mijn moeite met bidden. Bidden als: ogen dicht, handen vouwen en praten tegen God. Zó bidden veronderstelt een beeld van God, dat ik niet wil oproepen: een almachtig Opperwezen, Bestuurder van hemel en aarde. ‘God, ik heb hier en daar last van, doe er iets aan!’ Mijn moeite is in de loop der tijd niet minder geworden. Dat plaatst me, als ik ergens moet voorgaan, voor problemen. Hoe vind ik de juiste toon, de juiste woorden? Hoe spreek je tegen een God als die God niet voor je bestaat?
Paulus herkent het gelukkig. ‘Wat wij moeten bidden, weten we niet’, schrijft hij aan de gemeente in Rome. Ook de eerste christenen konden blijkbaar geen woorden of vormen vinden om zich op een bevredigende, ‘juiste’ manier tot God te richten. De worsteling die ik nu heb, hadden mensen eeuwen geleden ook al. Paulus bemoedigt de gemeente ook. De rest van het vers: ‘… maar de Geest zelf pleit voor ons met woordloze zuchten.’
Woorden die ook in onze tijd resoneren. De Vlaamse benedictijner monnik Benoît Standaert schrijft: ‘De kern van ons christelijk gebedsleven bestaat hierin dat we de Geest in ons laten bidden. Meer dan ons wilskrachtig in te zetten, komt het erop aan ons te ontwapenen en stil in te stemmen met het gebed dat al lang aan de gang is.’
Kijk, daar heb ik wat aan. Het gaat er helemaal niet om dat ik worstel en moeite doe en zoek en gefrustreerd raak omdat het me niet lukt om de juiste toon, de juiste woorden te vinden. Het gaat erom dat ik stil word en dat ik het stil laat worden in mij. En dan het gebed opspoor dat allang in mij aan de gang is. Dat allang door mij heen gebeden word. Dat allang klinkt, of ik het me nou bewust ben of niet.
Dus ook hier: de stilte zoeken. Loslaten. Overgeven. Laat de Geest het maar voor mij en in mij doen. Door mij heen bidden met woordloze zuchten. Ik hoef alleen maar mee te zuchten. Woordloos. Wat een bevrijding. Al hoop ik voor de gemeentes waar ik voorga, dat ik toch ook iets van verstaanbare woorden zal kunnen vinden.