Bij Marcus 4:35-41
Jezus onderwijst de mensen bij het meer van Galilea. Hij vertelt de menigte gelijkenissen over het Koninkrijk van God. Aan het eind van de dag sturen de leerlingen iedereen naar huis. Ze gaan met Jezus in een boot en zetten koers naar de overkant. Blijkbaar waren er meerdere bootjes op het meer, want er staat: ‘Ze voeren samen met de andere boten het meer op.’
Jezus is uitgeput en gaat onder zeil. De leerlingen varen en praten ongetwijfeld onder elkaar na over wat Jezus allemaal heeft verteld. Dan geschiedt er, zoals er letterlijk staat, een zeer grote stormwind. De golven, oerkrachten, chaos – ze storten zich op de boot. De leerlingen maken in paniek Jezus wakker. ‘We vergaan! Kan dat u niet schelen?’ Jezus spreekt de stormwind toe en die gaat liggen. ‘En een zeer grote stilte geschiedt.’
Een bekend verhaal. Maar één ding valt me ineens op. Die andere bootjes. Ik blijf er maar mee bezig: wat hebben de mensen die daarop voeren ervaren? Ook hun boot werd geteisterd door de wind en de golven. Ook zij zaten in doodsnood. Wat een geweld, wat een aanval op hun bestaan! En dan ineens, zonder enige aankondiging – de stormwind valt stil en een zeer grote stilte geschiedt. De leerlingen zagen en hoorden wat er gebeurde. Voor hen is er een logische, zichtbare link tussen het handelen van hun meester en het gaan liggen van de storm. Maar voor de anderen op het meer niet.
De mensen op die andere bootjes – misschien zijn wij dat wel. Wij hebben Jezus niet lichamelijk bij ons. Wij zien hem niet met onze ogen. Wij kunnen hem niet aanraken, hem niet wekken en pressen om iets te doen. Maar we kunnen de gevolgen van zijn spreken wel waarnemen. We merken het als de storm gaat liggen en een zeer grote stilte geschiedt. We merken het als ons leven behouden blijft. We merken het als we ten leven leven. De vraag is alleen: zíen we dat ook? Zijn we het ons bewust?