Onder het vele het Ene

Bij Marcus 5:1-20

Er woont een man op de begraafplaats. Hij is door onreine geesten bezeten. Verward, gevaarlijk soms. Zelfs als ze hem met kettingen vastleggen, is er geen houden aan. Hij slaat de ketenen stuk en niemand is sterk genoeg om hem te bedwingen. Alsof dat nog niet ellendig genoeg is, slaat hij zichzelf voortdurend. Dan verschijnt Jezus ten tonele. Wat is je naam, vraagt hij aan deze man. ‘Legioen’, antwoordt hij, ‘want we zijn met velen.’ Jezus stuurt de onreine geesten van de man in een kudde zwijnen en de dieren storten zich in het meer. Exit onreine geesten.

Ik weet nog dat we het, lang geleden, op college over dit verhaal hadden. Nu zou zo iemand opgenomen zijn in een psychiatrisch ziekenhuis, zei de docent. Iemand met een meervoudig persoonlijkheidssyndroom of zoiets, voegde hij eraan toe. Dat vond ik toen een plausibele verklaring, maar nu denk ik: nee. Dit verhaal gaat niet over een psychiatrisch patiënt avant la lettre. Dit verhaal gaat over ons allemaal. Niet dat ik denk dat iedereen aan een psychiatrische aandoening lijdt, maar wel dat wij meer dan we willen weten worden bezeten.

Ik hoef tenminste niet eens zo diep naar binnen te kijken om te zien dat ik bezeten word. Mijn angst om belachelijk gevonden te worden speelt mij vaak parten. Die voert dan de boventoon en zorgt ervoor dat ik dingen laat die ik eigenlijk wilde doen. Mijn hoogmoed laat me nogal eens denken dat ik beter of op zijn minst echt anders ben dan anderen en dat ik daarom een speciale plek verdien. En zo zijn er nog vele, vele bezetters van mijn ziel, en vandaaruit van mijn spreken en handelen. Daar hoef je echt geen psychiatrisch patiënt voor te zijn. Ik ben ook een legioen van binnen.

Een mens ontmoet Jezus. In mijn beleving is dat christelijke taal voor: een mens ontdekt ergens op zijn levensweg in zichzelf de goddelijke vonk, leert zichzelf zien als een druppel van de oceaan die Liefde en Leven is, gaat zichzelf herkennen als unieke vorm van het Ene.

Een mens wordt genezen door Jezus. Dat is in mijn beleving christelijke taal voor: een mens die zichzelf en de wereld vanuit díe ontdekking kan zien, vanuit de goddelijke vonk, die ervaart zichzelf als méér dan verdeeld en naar alle kanten getrokken. Die ervaart ónder dat gewoel de eenheid, de heelheid die ieder mens in zich draagt, waar ieder mens uit voortkomt. En het getouwtrek tussen verschillende krachten in jezelf, het gekrakeel van al die stemmen – het verdwijnt even naar de achtergrond.

De man die zichzelf Legioen noemt, ontmoet Jezus en wordt door hem genezen. Hij gaat zichzelf zien als unieke vorm van het universele goddelijke en ontdekt in zichzelf een ‘plek’ waar zuivere eenheid, pure heelheid woont. Zolang hij zichzelf en de wereld vanuit die plek beziet, hebben de demonen geen macht over hem.

Ónder het legioen van stemmen in mij, weet ik die ene stem. Ónder het vele, weet ik het Ene. Hoe meer ik me daarvan bewust ben, hoe meer het me lukt om mijn oor dáár te luisteren te leggen in plaats van bij het gekrakeel. Wat een vrede geeft dat, wat een helderheid. En vervolgens in mijn spreken en handelen: wondertjes.

Wil je meer blogberichten lezen? Ga naar Blog: Parelduiken in de bijbel