Bij Psalm 125:1
Gisteren was het precies 42 jaar geleden dat ik gedoopt werd. Tot een paar jaar terug stond ik nooit stil bij deze datum. Nu ik zelf kinderen naar het doopvont gebracht heb wel. Ineens was er het verlangen om elk jaar de doopdagen van onszelf en onze kinderen te gedenken. Ik vier mijn geboortedag ook – de dag dat ik als kind van mijn ouders ter wereld kwam. Zou ik dan niet ook de dag dat ik het teken ontving dat ik kind van God ben vieren?
De doopkaars brandt. We berekenen hoeveel jaar geleden het is dat we ten doop gehouden zijn. Ook klinkt de dooptekst, in mijn geval: ‘Wie op de Ene vertrouwt, is als de Sionsberg, die onwankelbaar vast staat voor eeuwig.’ Een klein ritueel, tussen eten en afwas.
Een mooi verlangen: stilstaan bij de doopdag. Maar als ik goed kijk, zie ik dat het verlangen mede voortkwam uit een tikje bezorgdheid over de toekomst. Nu zijn de kinderen nog in de leeftijd dat ze ontvankelijk zijn en zonder vragen ons nadoen. Maar het zal niet lang meer duren of ze gaan nadenken over het waarom en waartoe en zich wellicht ook afzetten. En ik weet dat dat bij ouders het gevoel kan oproepen te falen. Een vast ritueel geeft het geloof een duidelijke plek in huis. Ook al is het maar vier keer per jaar, het feit dat we gedoopt zijn komt ter sprake, elk jaar weer. Al keren de kinderen kerk en God de rug toe, totdat ze het huis uitgaan is er in ieder geval dát.
Een kleine verborgen agenda, dus. De ontspanning trad in toen ik ergens las: ‘God heeft geen kleinkinderen.’ Het trof me diep. God gaat met elk mensenkind een eigen weg. Die loopt aanvankelijk, héél in het begin, misschien via de ouders. Die mogen een poging wagen om te laten zien hoe dat kan: leven met God of in God. Maar ze zijn ontslagen van de volledige verantwoordelijkheid voor de geloofsontwikkeling van hun nakomelingen. En vooral: van het gevoel gefaald te hebben als hun kinderen besluiten eigen wegen te gaan.
Meer op God vertrouwen, ook hierin. Zo blijf ik stap voor stap antwoord geven op mijn eigen dooptekst.