Bij Exodus 3:5
In mijn studietijd woonde ik drie maanden bij een bisschop in India. Hij had een druk programma en ik ging zoveel mogelijk met hem mee. Het gebied dat zijn bisdom bestreek, was uitgestrekt. We reisden dan ook veel. En zoals dat een bisschop betaamt: we lieten ons rijden door een van zijn chauffeurs. Voor de langere ritten verzamelden we ons voor vertrek altijd eerst in de huiskamer. We gingen in een kring staan, stapten uit onze sandalen en stonden op onze blote voeten op de stenen vloer, terwijl de bisschop voorging in gebed en vroeg om een voorspoedige reis en een behouden thuiskomst. Tenminste – ik denk dat hij daarom bad, want mijn beheersing van het Telugu is nooit erg sterk geweest.
Het beeld is me altijd bijgebleven. Het routinematige, vanzelfsprekende eraan. Niemand denkt erbij na, je doet het gewoon. De kerk in: sandalen uit. Bidden: sandalen uit. Je betreedt heilige grond als je tegen God spreekt of de ontmoeting met Hem zoekt. En heilige grond betreden – dat doen we sinds Mozes op blote voeten. En misschien zelfs al langer.
Als je er goed over nadenkt, zou je eigenlijk je hele leven blootsvoets moeten doorbrengen. Om jezelf er voortdurend aan te herinneren dat je leeft in Gods tegenwoordigheid, in God, met God, voor zijn aangezicht – hoe je het ook zeggen wilt. Om jezelf te helpen voortdurend in gesprek met God te zijn of naar zijn stille stem te luisteren. Om er bij elke stap aan te denken dat je leeft op heilige grond: zijn aarde, zijn schepping. Zoals Meester Eckhart het zegt: ‘God is overal en te allen tijde op gelijke wijze tegenwoordig.’
Nu laat ons klimaat het ongeschoeid door het leven gaan niet zomaar toe. Maar ik neem me voor zodra het kan op blote voeten te lopen, de komende weken. En als het niet fysiek kan, dan in ieder geval geestelijk.